Grijze nomaden

Vorige week viel te lezen dat driekwart van de caravan- en campereigenaren 50+ is. Nou, dat kan ik beamen. Want terwijl de campings tijdens de zomervakantie worden bevolkt door gezinnen, kwamen wij in Juni – het voorseizoen – het een na de ander grijze nomaden-koppel tegen. Je herkent ze van een paar kilometer afstand: de pensionado’s met dure caravan, dito auto en een fraai ensemble ANWB-Human Nature om het lijf. En daarom vandaag een ode aan de Grijze Nomade.

Nieuwe Caravan

Je staat gezellig een babbeltje te maken met de belegen buurtjes op het veld, als ze beginnen over hun oude caravan. Dat ze toch wel zitten te overwegen om ‘m in te ruilen. Want de koelkastdeur kraakt en de onderhoudsbeurt staat weer voor de deur.
Met mijn goede gedrag (en beige caravan van 23 jaar oud) vraag ik dan natuurlijk keurig: “Oh, hoe oud is ie dan?” Meestal kun je dan rekenen op een antwoord tussen de 10 en 3 jaar oud…

Whut!? Die van ons komt uit de tijd dat de Backstreet Boys nog niet eens waren doorgebroken! De ramen zijn paarsbruin en alles kraakt, maar hij doet wat-ie moet doen.
Ik snap wel, je wilt toch wat comfort op je oude dag (en je bulkt van het geld, want je hebt je huis verkocht na de invoering van de Euro, mocht eerder met de VUT en je hebt ook nog een aardig pensioen). Toch maakt een lichte jaloezie zich van mij meester. Ik wil ook wel zo’n soepel glijdende rolhordeur, zodat ik niet elke avond op muggenjacht hoef. Of een ruimte rondzit in plaats van een caravan die eigenlijk één grote slaapkamer is. Alles glanzend en nieuw, en niet in leverkleurige jaren 90-tinten. Het lijkt me heerlijk dat je de voortent niet eens op hoeft te zetten, omdat je in de caravan ruimte hebt voor al je troep. Alleen je stoeltjes opgeklapt tegen je tafeltje, een eenzaam basilicumplantje erop en je crocs bij de deur. Zo overzichtelijk.

Dikke Auto

Voor die sleurhut van vijfenhalve meter hoort natuurlijk ook wel een behoorlijke auto. Lekker wat PK’tjes om de Alpen mee te bedwingen, Die auto hebben ze ook vanwege de caravan. Met hoge instap. Van een degelijk automerk, bij voorkeur vers uit de showroom.

Dezelfde fietsen

De fietsen gaan uiteraard mee op vakantie. Een heren- en een damesvariant van wederom een degelijk merk. En dat zijn natuurlijk Ebikes. Wij kochten onze caravan voor de prijs van één knappe Ebike. Wederom zit ik jaloers voor mijn bejaarde caravan.

Overal een dingetje voor

Met open mond heb ik zitten kijken naar al die schijnbaar handige dingetjes en frutsels die uit al die gloednieuwe caravans komen. Een hoes om het campingkastje, een hoes voor de dissel, een hoes voor de schotel, een compressortje, een skottelbraai met allerhande accessoires, een oventje. En uiteraard de Mover. En die is leuk. En niet omdat je je caravan dan niet hoeft te duwen (dat doen wij met onze goddelijke jonge lijven zonder problemen), maar omdat het gewoon een heel groot op afstand bestuurbaar autootje is. Maar dan dus een caravan.

Hobbies op de camping

Dacht ik een boek te kunnen lezen tijdens mijn vier weken durende vakantie; uiteindelijk bleven deze onaangeroerd. Maar als Johan en Ada vier weken op vakantie zijn, hebben zíj wel tijd voor ontspanning. Tijd voor een hobby zelfs. Dagboeken werden bijgehouden, er werd geschilderd onder voorluifel, haken, breien, punniken, Oud Hollansch Kaligraferen. Bedenk het maar. Je snapt dat ik knarsetandend (met in één arm een gillende peuter en in de andere mijn 16e vakantiewas) die tafereeltjes hebt aanschouwd.

Foto’s nemen met de Ipad

Hier kan ik kort over zijn. Snap ik gewoon niet. Het ziet er niet uit, maar ze doen het allemaal. Kan iemand mij vertellen waarom dat is?

Hangouderen

Grofweg de helft van de grijze nomaden reist niet alleen. Vaak met een ander stel of een hele groep (We zijn er bijna!). En om 16:00 uur is er altijd een goede reden om aan de drank te gaan. En niet zo’n beetje ook. Giebelende pensionado’s die flesjes sterke drank kwamen uitdelen. Wij hebben het meegemaakt 🙂

KPK’tje

Als fruitige dertiger (haha) is mijn motto ‘Campinghair don’t care’. Elastiekjes in elke broekzak, knotjes, staartjes, petjes. Maar zodra je de vijftig voorbij bent ga je schijnbaar voor de gigantische P van praktisch en pittig. Er zijn maar weinig caravannende vrouwen met lange haren of een stijlvolle grijze bob. Dus het kort pittige kapsel boven die fleecetrui floreert rijkelijk.

Later word ik ook Grijze Nomade

Nu heb ik de afgelopen 624 woorden de Grijze Nomaden een beetje op de hak genomen. Maar eigenlijk is het leven van een pensionado met sleurhut gewoon onderdeel van mijn toekomstplannen. Een paar keer per jaar lekker lang eropuit. Je rijdt makkelijk naar verre bestemmingen, want je hebt geen kinderen achterin. Je kunt een hobby nemen. En zo kan ik nog wel een paar andere voordelen opnemen.

En eerlijk is eerlijk, de kamperende 50+ers die wij tegen het lijf zijn gelopen waren stuk voor stuk hele lieve mensen. Altijd vol tips, behulpzaam, in voor een praatje. Maar ook op zichzelf, leveren geen overlast. Je hebt er gewoon een aantal extra opa’s en oma’s bij. Onze kinderen hebben afgelopen vakantie aardig wat vrienden ‘op leeftijd’ gemaakt. En daar zijn we heel dankbaar voor.

Maar toch ben ik jaloers op jullie rolhordeur.

🙂

Ben ik nou dingen vergeten? Of zijn er juist andere bevolkingsgroepen op de camping die eens uitgelicht moeten worden? Laat het me weten via het reactieformulier of onder dit berichtje op de facebookpagina van Komwegaankamperen.nl.