Later als ik groot ben: Een eigen camping

Nog voordat wij wisten wat het échte grotemensenleven inhield, hadden mijn lief en ik een gezamenlijke droom. Ik met iets meer tierelantijntjes, maar het kwam op hetzelfde neer: ooit een eigen camping. En laatst welde die droom weer in volle vaart op.

Onlangs scrolde ik nietsvermoedend door mijn facebooktimeline totdat ineens mijn hart oversloeg, ik me verslikte in mijn koffie en dolverliefd raakte.
Op een camping.
In Groningen.

De Banjer

Via de website camping-te-koop.com werd Camping De Banjer in Ten Post (waar?) aangeboden; bescheiden formaat, goede voorzieningen, mooi gelegen, aan het water, met ruimte voor horeca of een winkeltje. ‘Holymoly’, dacht ik. ‘Waar blijft Gaston als je ‘m nodig hebt?’ Want een eigen camping lijkt me dus echt geweldig.

Droombeeld

Voordat wij aan huisje-boompje-baby begonnen, hadden we het al helemaal uitgestippeld. Een stuk grond kopen, daar zo’n supercool Scandinavisch houten prefab-huis op neerzetten. Dan een grote schuur in dezelfde stijl, waarin we sanitair, opslag, receptie én een lekker truttig koffie & thee-schenkerijtje annex tweedehands winkeltje zouden huisvesten. Onze gasten konden op gezellige kleine veldjes staan met veel ruimte. ‘s Avonds kampvuur, ‘s ochtends broodjes en verse eitjes van de kippen. Wij een beetje grasmaaien op de John Deer-zitgrasmaaier en klaar is Kees! Gingen we leuk met zijn tweetjes doen.

Workworkwork

Inmiddels weten we natuurlijk wel beter. Dat het meer: ‘leuk met zijn tweetjes als een kip zonder kop over je camping rennen’ is. Samen zorg dragen voor de receptie, onderhoud, schoonmaak, administratie en nog veel meer. Dat is in het kampeerseizoen meer dan een fulltime job. Een camping is gewoon heel hard werken. Haast niet te combineren met kids, ook niet met je sociale leven in de Randstad en wat doe je in de winter? Genoeg redenen om het níet te doen. Tóch lijkt het ons nog steeds geweldig. Maar we wachten even totdat onze prinsesjes hun prins hebben gevonden en wij weer alleen aan onszelf hoeven te denken.

Wie weet…

Maar goed, Camping de Banjer was daar ineens, onze vleesgeworden fantasie. We hebben heel volwassen besloten het niet te doen. Niet dat het überhaupt een mogelijkheid was, hoor. Financieel niet, logistiek niet en om gezelligheidsredenen niet. Wel staat De Banjer op onze bucketlist om eens te gaan kamperen. Wat natuurlijk een levensgevaarlijke toer zal zijn. Want we gaan er waarschijnlijk nooit meer weg en kopen het alsnog.

Zou jij het durven, een eigen camping? Of heb je dat al gedaan? Dan ben ik enorm benieuwd naar jouw verhaal! Laat je een reactie achter?

Foto: debanjer.nl